40, 80, 120 tassen,
iedere tas gemaakt uit een laken.
Als we geluk hebben, we worden geboren op een laken, we geven ons over aan de slaap onder een laken,  we vieren de liefde tussen de lakens, we voelen het laken dicht op onze huid en we sterven als we geluk hebben onder een laken.

40, 80, 120 tassen,
iedere tas is volgens eenzelfde patroon gemaakt, alle tassen zijn identiek van vorm.
Iedere tas onderscheid zich van de ander door een uniek kenmerk van stof, een soort  DNA profiel, dat op de tas is genaaid.

40, 80, 120 tassen,
iedere tas is geverfd in een bad met avocado schillen, dit geeft de tere roze kleur. Mijn bescheiden bijdrage aan de cyclus van de avocado. De schillen worden gedoneerd door de mensen in mijn buurt, zo ontstaat er een gemeenschap die betrokken is.

40, 80, 120 tassen,
iedere tas een andere  inhoud. Wat stop ik in een tas? Wat neem ik mee? Wat is voor mij belangrijk?
Wie als toeschouwer naar deze installatie kijkt, kan zich afvragen wat voor haar of hem werkelijk van belang is.
Een vraag die een vluchteling zich ook stelt  bij vertrek uit het vaderland en tijdens de reis die volgt.